Testmethode voor lichtechtheid van lithografische drukinkt

Zonlicht bestaat uit kortegolf-ultraviolette stralen, zichtbaar licht en infraroodstralen. Ultraviolette stralen zijn de belangrijkste factor die inktdegradatie veroorzaakt, en temperatuur en vochtigheid, als secundaire factoren, zullen ook de snelheid van degradatie versnellen.

Lithografische drukinkt wordt blootgesteld aan sterk zonlicht in de buurt van het vensterglas, en de omgeving waarin de inkt in de zomer op het dashboard van de auto wordt geplaatst, is zelfs nog zwaarder. Deze omgevingen omvatten hoge ultraviolette straling, hoge temperaturen en hoge relatieve vochtigheid. vochtigheid. De blootstellingslocaties voor dit onderzoek zijn gekozen in Florida en Arizona omdat ze zulke zware blootstellingsomgevingen bieden.

Kies uit 8 kleuren die veel worden gebruikt in lithografische drukinkten: Geel #1, Geel #2, Geel #3, Magenta, Violet, Oranje, Rood en Paars. Ik heb geprobeerd een Little Joe-printproofer te gebruiken om de typische offsetfilmdikte voor de afdruk te garanderen. De inkten worden gedrukt op standaard, gecoat papier van 70 pond. Monsters van elke coLor zal worden getest op alle soorten blootstelling.

Inktmonsters zijn getest bij verweringsonderzoekscentra in Florida en Arizona. Alle exemplaren worden geïnstalleerd op een belichtingsrek met een glazen frame en de belichtingshoek is 45° naar het zuiden gericht, om maximaal zonlicht door het glas te ontvangen. Er is gekozen voor het spectrum van daglicht door glas omdat dit de barre lichtomstandigheden binnenshuis simuleert.

Meet de kleurverandering van het inktmonster vóór de belichting, tijdens de belichting en na de belichting. De kleur wordt gemeten met behulp van een spectrofotometer volgens de ASTM D2244-standaard. De kleurverandering van elk monster wordt uitgedrukt als de waarde van AE.

Het testen van de blootstelling aan Florida begint elk seizoen: herfst-equinox (21-09-02), winterzonnewende (21-12-02), lente-equinox (21-03-03) en zomerzonnewende (6-06-2002). 21/03). Het testen van de blootstelling aan Arizona begint in de herfst (7-10-2002). Tabel 1 toont de totale lichtenergie (dwz de hoeveelheid bestraling) in MJ/m2. Deze waardeis de conclusie die is verkregen uit verschillende blootstellingstests buitenshuis na 90 dagen blootstelling in Florida en Arizona.

Figuur 1 is een curvegrafiek van de lichtechtheid van acht kleureninkten in de herfsttest in Florida.

Zoals u in de afbeelding kunt zien, varieert de duurzaamheid van inkt sterk. Sommige pigmenten hebben een grote duurzaamheid, terwijl andere een slechte duurzaamheid hebben. Na 90 dagen blootstelling waren de meeste inktmonsters te vervaagd voor analyse. Na 35 dagen blootstelling begonnen de lichtechtheidsprestaties van de inktmonsters echter te verschillen, met enkele goede en enkele slechte. Daarom worden 35 dagen gebruikt om de lichtechtheid van inkten te beoordelen in verschillende blootstellingstests buitenshuis.

Deze foto is heel duidelijk. Toont duidelijk het duurzaamheidsbereik van 3 verschillende inkten van dezelfde kleur. Hoewel de kleuren hetzelfde zijn, zijn hun lichtechtheidseigenschappen *anders*. Geel A presteert aanzienlijk beter dan datn Geel B en Geel C. Geel A is in feite een gele inkt met goede lichtechtheid, geschikt voor kunstwerken of buitentoepassingen, terwijl Geel B en Geel C doorgaans worden gebruikt voor algemeen commercieel drukwerk.

De invloed van seizoensveranderingen

Aangezien de natuurlijke blootstellingstijd kort is (35 dagen), werden er in elk seizoen herhaalde tests uitgevoerd om de impact van verschillende tijdsperioden van het jaar op veroudering. De resultaten tonen aan dat testen op verschillende tijdstippen van het jaar geen invloed hebben op de beoordeling van de lichtechtheidseigenschappen. De volgorde tussen de blootstellingstests in elk seizoen is hetzelfde, maar er zijn enkele verschillen in de mate van veroudering.

Om de verschillen in verouderingspercentages in elk seizoen te kwantificeren, hebben we de gemiddelde ΔE-waarden voor 35 dagen blootstelling vergeleken. De gemiddelde ΔE van alle inkten in de winterblootstellingstest in Florida was bijvoorbeeld 21, terwijl de gemiddelde ΔE van alle inkten in de herfstblootstellingstest in Florida 44 was. In dit voorbeeld waren de herfstproeven ongeveertweemaal zo ernstig als de winterproeven. Vanwege verschillen in verouderingspercentages als gevolg van seizoenen kunnen de absolute waarden van monsters op verschillende tijdstippen van het jaar niet worden vergeleken. Deze inconsistentie komt mogelijk niet naar voren bij versnelde lichtechtheidstests.

Tabel 2 ΔE-kleurverandering van inkt in verschillende blootstellingstests buitenshuis

Tabel 2 toont de verschillende seizoenen in Florida en Arizona ΔE-waarden van alle inktmonsters na 35 dagen blootstellingstest:

Figuur 3 Correlatie van eigenschappen van de lichtechtheid van inkt

Figuur 3 is een vergelijkingsgrafiek van Florida\'s 35 dagen durende herfst- en 45 dagen durende winterblootstellingstests. De productprestaties van deze twee blootstellingstestresultaten correleren zeer goed.

Prev: Testmethoden voor corrosie- en verouderingseigenschappen van corrosiewerende coatings