Modificatieadditieven verbeteren de weerbestendigheid van technische kunststoffen

Antioxidanten

Additieven waarvan de belangrijkste functie het remmen van de thermische oxidatieve afbraak van polymeerharsen is, behoren tot de categorie antioxidanten. Antioxidanten zijn het belangrijkste type plastic stabilisatieadditieven, en bijna alle polymeerharsen omvatten de toepassing van antioxidanten. Volgens het werkingsmechanisme omvatten traditionele antioxidantsystemen doorgaans primaire antioxidanten, hulpantioxidanten en passivatoren van zware metaalionen. De belangrijkste antioxidant heeft als belangrijkste functie het opvangen van polymeerperoxylradicalen. Het is ook bekend als \"peroxylradicaalvangmiddel\" en \"ketenbeëindigingsantioxidant\" en omvat twee hoofdcategorieën: aromatische amineverbindingen en gehinderde fenolverbindingen. serie producten. Hulpantioxidanten hebben de functie van het ontbinden van polymeerperoxideverbindingen, ook bekend als \"peroxide-ontleders\", waaronder thiodicarboxylaten en fosfietverbindingen, en worden gewoonlijk gebruikt in combinatie met de belangrijkste antioxidant. Zwaar metaal iop passivatoren, algemeen bekend als \"anti-kopermiddelen\", kunnen overgangsmetaalionen complexeren en voorkomen dat ze de oxidatieve afbraakreactie van polymeerharsen katalyseren. Typische structuren omvatten hydrazideverbindingen.

Met de verdieping van het theoretische onderzoek naar polymeerantioxidanten heeft de classificatie van antioxidanten ook bepaalde veranderingen ondergaan. Het meest opvallende kenmerk is de introductie van het concept van \"koolstofradicaalvangers\". Dit soort vrije radicalenvanger verschilt van de belangrijkste antioxidant in traditionele zin. Ze kunnen vrije polymeer-alkylradicalen opvangen, wat gelijk staat aan het toevoegen van een verdedigingslinie aan het traditionele antioxidantsysteem. Tot de tegenwoordig gerapporteerde stabiliserende hulpmiddelen behoren voornamelijk arylbenzofuranonverbindingen, bisfenolmonoacrylaatverbindingen, gehinderde amineverbindingen en hydroxylamineverbindingen, enz., die samen met primaire antioxidanten en hulpantioxidanten het uit middelen bestaande ternaire antioxidantsysteem kunnenVerbeter aanzienlijk het antioxiderende stabilisatie-effect van plastic producten. Er moet op worden gewezen dat amine-antioxidanten kleurvervuiling veroorzaken en vooral worden gebruikt in rubberproducten, terwijl fenolische antioxidanten en hun samengestelde antioxidantsystemen met hulpantioxidanten en koolstofradicaalvangers voornamelijk worden gebruikt in kunststoffen en kleurrijke producten. Gekleurde rubberproducten.

Warmtestabilisator

Indien niet gespecificeerd, verwijst warmtestabilisator specifiek naar de stabilisator die wordt gebruikt bij de verwerking van polyvinylchloride en vinylchloridecopolymeren. Polyvinylchloride en vinylchloridecopolymeren zijn warmtegevoelige harsen. Ze kunnen tijdens thermische verwerking gemakkelijk waterstofchloride afgeven, wat afbraakreacties door thermische veroudering kan veroorzaken. Thermische stabilisatoren bereiken over het algemeen thermische stabilisatie door waterstofchloride te absorberen, actief chloor te vervangen en dubbele bindingen toe te voegen.

Tot de soorten hittestabilisatoren die op grote schaal in de industrie worden gebruikt, behoren doorgaans basic loodzouten, metaalzepen, organische tinsoorten, organische antimonen en andere belangrijke stabilisatoren, evenals epoxyverbindingen en fosfieten. , polyolen, diketonen en andere organische hulpstabilisatoren. Composietstabilisatoren, die zijn samengesteld uit hoofdstabilisatoren, hulpstabilisatoren en andere hulpstoffen, spelen een beslissende rol op de markt voor hittestabilisatoren.

Lichtstabilisator

Lichtstabilisator, ook bekend als ultravioletstabilisator, is een type polymeer dat wordt gebruikt om fotozuurstof te remmen afbraak van hars, stabiliserend additief om de weersbestendigheid van kunststofproducten te verbeteren. Volgens verschillende stabilisatiemechanismen kunnen lichtstabilisatoren worden onderverdeeld in lichtschermen, UV-absorbers, uitdovers van de geëxciteerde toestand en middelen die vrije radicalen wegvangen.

Lichtafschermende middelen zijn meestal roet, zinkoxide en enkele anorganische pigmenten of vulstoffen, en hun functie wordt bereikt door ultraviolette straling af te schermen. UV-absorbers hebben een stheeft een sterk absorptie-effect op ultraviolette stralen en zet schadelijke lichtenergie om in onschadelijke warmte-energie die vrijkomt via intramoleculaire energieoverdracht, waardoor wordt voorkomen dat de polymeerhars ultraviolette energie absorbeert en foto-oxidatiereacties veroorzaakt. Er zijn veel soorten verbindingen betrokken bij UV-absorberende middelen, waaronder voornamelijk benzofenonverbindingen, benzotriazoolverbindingen, salicylaatverbindingen, gesubstitueerde acrylonitrilverbindingen en triazineverbindingen, enz. De geëxciteerde toestandsquencher is bedoeld om de energie op de geëxciteerde polymeermoleculen te doven om ze terug te brengen naar de grondtoestand en voorkomen dat deze verdere breuk van de polymeerketen veroorzaken. De meeste quenchers in geëxciteerde toestand zijn enkele nikkelcomplexen. Het middel voor het opvangen van vrije radicalen gebruikt gehinderd amine als een functionele groep, en het overeenkomstige nitroxideradicaal vormt de basis voor het opvangen van vrije radicalen uit polymeren. Omdat dit nitroxideradicaal bovendien regeneratief is tijdens het stabilisatieproces, wordt het fotostabiliseerdizing effect is zeer prominent. Tot nu toe heeft het zich ontwikkeld tot een categorie van lichtstabilisatoren met veel variëteiten en een grote productie en consumptie. Uiteraard is de rol van gehinderde amine-lichtstabilisatoren niet beperkt tot het opvangen van vrije radicalen. Studies hebben aangetoond dat lichtstabilisatoren van gehinderde amines vaak de functie hebben van het tegelijkertijd ontbinden van hydroperoxiden en het uitdoven van singletzuurstof.

Prev: Vergelijking van testgegevens van een watergekoelde verouderingstester voor xenonlampen en gegevens over natuurlijke veroudering